Monday, June 18, 2007

Athens Voice..!

Παρασκευή μεσημέρι...χτυπάει το τηλέφωνο...ΈΛΑ ΑΘΗΝΑ!!
ε...τι..?
πώς..?
ναι..!
γιατί όχι..!!!!
κ πάμε!!!
reunion Πάτρας, reunion Ιου, reunion φιλενάδων..!!
Πολλά reunions!!
Πολλά ξύδια!!
Πολλές βόλτες!!!
Πολύ ζέστη!!(ούφ!!!)
Πολλή χαρα!!!
Επιστροφή άγνωστη...
είναι ωραία η πρωτεύσουσα αφού...!!!

Tuesday, June 12, 2007

Ποτάκι...?




...Ήθελα τόσο πολύ σήμερα να πάω για ένα ποτό...




...κ δυο κ τρια...!

Sunday, June 10, 2007

Walk through happiness...?



Άνθρωποι έρχονται...άνθρωποι φεύγουν απο τη ζωή μας...άλλους τους διώχνουμε με το έτσι θέλω, άλλοι φεύγουν αναγκαστικά πάνω που είπαμε οτι τους θέλουμε..
και ναι δεν 3ερω πότε θα σε ξαναδώ, αλλά γιατί να έχω αργήσει τόσο!Γιατί να μην ήξερα ποιόν δρόμο να διαλέξω..
Λένε πώς ολα για κάποιο λόγο γίνονται..θα περιμένω να δω ποιός να είναι αυτός ο λόγος..

κ αυτή η αγκαλιά...

Κάποτε ήταν ένα κορίτσι που είχε απορρίψει μια αγκαλιά που τόσο έντονα της το ζητούσε... όμως το κορίτσι ήταν αλλού..το μυαλό της ήταν αλλού...κ εκείνος που την έκανε να ξαναθυμηθεί τι σημαίνει πόνος και απόρριψη, εκείνος ακριβώς της έδειξε το δρόμο για αυτή την αγκαλιά όμως εκείνη δεν μπορούσε να τη δει καθαρά.Πονούσε πάρα πολύ για να την δει..δεν μπορούσε να ξεχάσει τον πόνο και την απορριψη του. Κ η αγκαλιά περίμενε υπομονετικά αλλά το κορίτσι δεν άντεχε..
Ώσπου ένα βράδυ έξω στη βροχή είδε ξαφνικά το αγόρι που για ακόμα μια φορά της πρόσφερε την αγκαλιά του, αλλά φεύγοντας το κορίτσι και αφήνοντας πίσω του το αγόρι κάτω απο τη βροχή, για πρώτη φορά ένιωσε τόσο κοντά του!Ήθελε να γυρήσει πίσω τρέχοντας, να κάτσει μαζί του κάτω απο τη βροχή, αγκαλιά...!
Όμως αντί γι' αυτό, συνέχισε την πορεία της προς το αμάξι που την περίμενε για να φύγει...
Οι μέρες περνούσαν και το κορίτσι σκεφτόταν το αγόρι...όμως το αγόρι ήταν πια μακρυα!
Όταν γύρησε, είδε πώς όλα μαζί του ήταν όμορφα..δεν ξέρει για πόσο, δεν την νοιάζει.Δεν ξέρει αν θα το αντέξει αλλά το θέλει..και τώρα που το αγόρι έφυγε, έμεινε μόνη της να σκέφτεται, να προβληματίζεται και να αναπολεί...
Θα ξαναγυρήσει...
το αγόρι...
και η αγκαλιά...
για ποιό λόγο...?
πόσο θα αντέξει...?
αξίζει..?
ανάβει ένα τσιγάρο, κοιτάει φωτογραφίες...
κοιτάει έξω, σκέφτεται.....το μυαλό της γυρνάει λίγες ώρες πίσω, ακούει μουσική και ταξιδεύει......επιστρέφει πάλι στο παρόν.
σωστό?
λάθος?
Βάζει κ ακούει το Walk Trough Happiness (lindstrom remix, port of notes, για όποιον ενδιαφέρεται..)
της έρχεται μήνυμα και χαμογελάει...
απαντάει και ακούει το τραγούδι...
πατάει publish post, κλείνει τον υπολογιστή και κατευθύνεται προς το κρεβάτι της για να χαθεί στα όνειρά της...καληνύχτα*

Wednesday, June 6, 2007

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Tuesday, June 5, 2007

Lonely Night??




Σκέφτεσαι τον χωρισμό εδώ και λίγο καιρό. Αρχίζεις και βλέπεις τα πράγματα αλλιώς. Πράγματα που δεν σε ενοχλούσαν, τώρα σε ενοχλούν. Συναισθηματικά νιώθεις ένα μεγάλο κενό. Εγκεφαλικά νιώθεις ένα τεράστιο χάσμα.Είσαι λίγους μήνες μαζί του κ όμως νιώθεις πως η ρουτίνα έχει στρογγυλοκαθήσει αναμεσά σας πιάνοντας κ την καλύτερη μάλιστα θέση στον καναπέ. Χωρίζεις..
Έτσι έκανα κ εγώ..έσφιξα την γροθιά μου και το είπα, με αφορμή έναν άλλο λόγο, ίσως χαζό, που υπό άλλες συνθήκες να μη με πείραζε. Τώρα όμως ήταν το σχοινί που με κράτησε για να περάσω στην απέναντι όχθη. Αυτή της μοναξιάς...και της ελευθερίας...
Στεναχωρέθηκα πολύ όταν ήρ8ε να πάρει τα πράγματά του απο το σπίτι μου...δώρα, αναμνήσεις, υποσχέσεις, όλα κλεισμένα σε σακούλες. Γυρνάς το κεφάλι σου στο χώρο και τον βλέπεις άδειο χωρίς τα δικά του πράγματα πλέον. Έκλαψα όταν έφυγε απο το σπίτι μου. Κοιτούσα έξω τη βροχή και γυρνούσα στο παρελθόν. Κοιτούσα φωτογραφίες, γραμματάκια και αναρωτιόμουν αν είχα κάνει καλά. Ξαφνικά όμως σκέφτηκα αν θα ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο να γυρήσει πίσω, να κάναμε έρωτα και να τα ξεχνούσαμε όλα..
και δεν ήθελα...
Έχασα έναν άνθρωπο, έδιωξα έναν άνθρωπο απο τη ζωή μου. Έναν άνθρωπο που με αγάπησε...πώς να μη στεναχωριέμαι.
Έχω χωρίσει τις περισσότερες απο τις σχέσεις μου εγώ. Οι δυο άνθρωποι που με έδιωξαν είναι αυτοί που ερωτεύτηκα παράφορα.
Με τον έναν έζησα το τρελό πάθος, την απόλυτη για μένα ευτυχία. Κάθε μέρα που περνούσε ήταν ακόμα καλύτερη απο την προηγούμενη. Έντονες στιγμές, γέλιο πολύ γέλιο, επικοινωνία, τρέλες άπειρες αλλά και κλάμα...δεν ήταν δικός μου..ήταν μόνο όταν ήθελε. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να περνάει τόσο καλά μαζί σου, αλλά να μην θέλει να το πει στους άλλους..να μη θέλει να είσαι το κορίτσι του. Να παραδέχεται πως είσαι πολύτιμη γι αυτόν αλλά να μη θέλει σχέση...Έκανα πολύ καιρό να τον ξεπεράσω. Έληξε η όποια είδους σχέση είχαμε όταν του είπα πως θέλω αυτό το κάτι παραπάνω και αυτός αρνήθηκε...και τότε εξαφανίστηκα απο τη ζωή του κ έπιασα πάτο....ήταν Οκτώβρης. Μέναμε στην ίδια πόλη, στην ίδια σχεδόν γειτονιά, στην ίδια σχολή σπουδάζαμε, αλλά δεν με ξαναείδε. Ηρέμησα μόνο όταν τα Χριστούγεννα μου έστειλε ένα μήνυμα, το θυμάμαι ακόμα..."Ευχαριστώ για όλες τις όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί. Είσαι ένα κομμάτι της ζωής μου που δε πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ...". Απο τότε ζει τον έρωτά του με μια κοπέλα που μένουν μαζί και είναι αχώριστοι. Πόνεσε πολύ όταν το έμαθα. Έμαθα να ζω όμως με αυτό, μέχρι που τώρα 4 χρόνια μετά θέλω να είναι καλά και να είναι ευτυχισμένος..
Με τον άλλο..ίσως να είναι λίγο πρόσφατο για να μπορέσω να είμαι τόσο χαλαρή στις περιγραφές μου. Ίσως να πονάει λίγο ακόμα...Δεν υπήρξε καμία είδους σχέση όπως υπάρχει στο μυαλό όλων μας. Υπήρχε όμως μια διαρκή επικοινωνία, μετά απο μια γνωριμία μιας μέρας στο νησί. Για μένα ήταν η αδερφή ψυχή μου...μαλλον έκανα ένα τεράστιο λάθος...
Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες τι και πώς. Νομίζω πως αν αρχίζω και τα γράφω και τα σκέφτομαι θα τα θυμηθώ και δεν θα μπορώ να κλείσω μάτι μετά:Ρ
Με αυτά κ αυτά νομίζω πώς δεν θα ερωτευτώ ποτέ ξανά...και αν ερωτευτώ κάποιον, τότε αυτός δεν θα έχει ερωτευτεί εμένα...
Καλό βράδυ..*

Monday, June 4, 2007

Trouble...



Είμαι μια χαρά, με super διάθεση, πρόσφατα χωρισμένη με δική μου πρωτοβουλία, νιώθω ήρεμη και ελεύθερη...αράζω net κάνω βόλτες σε blogs και με παίρνει το Ηρούκι τηλέφωνο απο την Ιο...
Μιλάμε, λέμε τα δικά μας, μιλάω με φίλους που είναι εκεί μαζί της, μέχρι που μου λέει, "Κάτσε να σου δώσω λίγο εικόνα....έχει λίγο κόσμο, σουρουπώνει, θάλασσα λάδι, μόλις άναψαν τα φωτάκια που λαμπιρίζουν στην πισίνα, παίζει το trouble coldplay να άκου...."
Πώς να μην κλάψω...!
Πόσο γνώριμη εικόνα, πόσες φορές να το έχω ζήσει αυτό το σκηνικό εκεί που είναι τώρα η κολλητή μου και δεν είμαι εγώ..
Ίσως να είμαι λίγο παραπάνω ρομαντική και ευαίσθητη, αλλά σε ένα νησί που πηγαίνω απο τα 18 μου, που καθόμουν 2-3 μήνες και δούλευα κάποια καλοκαίρια, που ερωτεύτηκα, που γέλασα, που έκλαψα, που κομματιάστηκα άπειρες φορές, που γύρησα σπίτι πρωί με τα ρούχα που φορούσα το προηγούμενο βράδυ γελώντας και βλέποντας το υφάκι της κατίνας νησιώτησας του στυλ "Πάλι δεν κοιμήθηκε σπίτι της αυτή...!", που γνώρισα ανθρώπους απο όλο τον κόσμο, που γνώρισα μαλάκες, που έπεφτα κάτω απο τα γέλια μπροστά απο ένα ψυγείο τρώγοντας παριζάκι στις 9 το πρωί χωρίς να νιώθω τα πόδια μου απο την κούραση της δουλείας, που καθάριζα τουαλέτες και στανντ, που έκοβα εισητήρια φορώντας χαβανέζικη φούστα και μοίραζα καρτούλες στην παραλία, που μαζευόμασταν παρέα κάθε βράδυ πριν τη δουλεία στα βράχια και πίναμε ούζο με βυσσινάδα, που αράζαμε στο καφενείο με ρακιές και κρασάκι τραγουδώντας, που πηδούσα απο το παράθυρο του σπιτιού μου όταν για πολλοστή φορά έχανα τα κλειδιά μου, που δεν μπορούσα να κρατηθώ όταν η ιρλανέζα δίπλα μου έβλεπε πρώτη φορά στη ζωή της καλαμάρι και το κοιτούσε τρομοκρατημένη, που έπαιρνα το φαί μου και ανέβαινα μια πλαγιά για να πάω να το φάω στο έκκλησάκι κοιτάζοντας το αιγαίο, που ανεβαίναμε στην πιο ψηλή απο τις τρείς εκκλησίες (όσοι έχουν πάει είναι το πιο χαρακτηριστικό μέρος του νησιού) και κοιτούσαμε τα αστέρια ξαπλωμένοι και αμπελοφιλοσοφούσαμε, που γνώρισα ανθρώπους καλούς που μου φέρθηκαν σωστά και χαίρομαι που τους βλέπω ακόμα, που, που, που, που....άπειρα που!
Το σοκ το μεγάλο το έπαθα όταν φέτος μπόρεσα και είδα το νησί μήνα Απρίλιο και Μαϊο...το ερωτεύτηκα ξανά απο την αρχή αλήθεια λέω....και αποφάσισα να μην ξαναπάω Αύγουστο..!
Κάθε φορά που φεύγω απο το νησί κλαίω!Ακόμα και τώρα που πήγα, με το που πάτησα το πόδι μου στο πλοίο του γυρησμού, το δάκρυ κορόμηλο...την κοίταζα (την Ιο) να απομακρύνεται και πλέον εκτός απο τις αναμνήσεις 10 καλοκαιριών αφήνω εκεί φίλους, γνωστούς, και έναν άνθρωπο τόσο ξεχωριστό για μένα!
Συνδιασμούς που σκοτώνει..οι δυο αδυναμίες μου μαζι!
Χαίρομαι όμως, αλήθεια χαίρομαι!!

Friday, June 1, 2007

Έρωτας είναι...?


Πως είναι να είσαι ερωτευμένος....?
Πως είναι να είναι κ ο άλλος ερωτευμένος μαζί σου...?