Trouble...

Είμαι μια χαρά, με super διάθεση, πρόσφατα χωρισμένη με δική μου πρωτοβουλία, νιώθω ήρεμη και ελεύθερη...αράζω net κάνω βόλτες σε blogs και με παίρνει το Ηρούκι τηλέφωνο απο την Ιο...
Μιλάμε, λέμε τα δικά μας, μιλάω με φίλους που είναι εκεί μαζί της, μέχρι που μου λέει, "Κάτσε να σου δώσω λίγο εικόνα....έχει λίγο κόσμο, σουρουπώνει, θάλασσα λάδι, μόλις άναψαν τα φωτάκια που λαμπιρίζουν στην πισίνα, παίζει το trouble coldplay να άκου...."
Πώς να μην κλάψω...!
Πόσο γνώριμη εικόνα, πόσες φορές να το έχω ζήσει αυτό το σκηνικό εκεί που είναι τώρα η κολλητή μου και δεν είμαι εγώ..
Ίσως να είμαι λίγο παραπάνω ρομαντική και ευαίσθητη, αλλά σε ένα νησί που πηγαίνω απο τα 18 μου, που καθόμουν 2-3 μήνες και δούλευα κάποια καλοκαίρια, που ερωτεύτηκα, που γέλασα, που έκλαψα, που κομματιάστηκα άπειρες φορές, που γύρησα σπίτι πρωί με τα ρούχα που φορούσα το προηγούμενο βράδυ γελώντας και βλέποντας το υφάκι της κατίνας νησιώτησας του στυλ "Πάλι δεν κοιμήθηκε σπίτι της αυτή...!", που γνώρισα ανθρώπους απο όλο τον κόσμο, που γνώρισα μαλάκες, που έπεφτα κάτω απο τα γέλια μπροστά απο ένα ψυγείο τρώγοντας παριζάκι στις 9 το πρωί χωρίς να νιώθω τα πόδια μου απο την κούραση της δουλείας, που καθάριζα τουαλέτες και στανντ, που έκοβα εισητήρια φορώντας χαβανέζικη φούστα και μοίραζα καρτούλες στην παραλία, που μαζευόμασταν παρέα κάθε βράδυ πριν τη δουλεία στα βράχια και πίναμε ούζο με βυσσινάδα, που αράζαμε στο καφενείο με ρακιές και κρασάκι τραγουδώντας, που πηδούσα απο το παράθυρο του σπιτιού μου όταν για πολλοστή φορά έχανα τα κλειδιά μου, που δεν μπορούσα να κρατηθώ όταν η ιρλανέζα δίπλα μου έβλεπε πρώτη φορά στη ζωή της καλαμάρι και το κοιτούσε τρομοκρατημένη, που έπαιρνα το φαί μου και ανέβαινα μια πλαγιά για να πάω να το φάω στο έκκλησάκι κοιτάζοντας το αιγαίο, που ανεβαίναμε στην πιο ψηλή απο τις τρείς εκκλησίες (όσοι έχουν πάει είναι το πιο χαρακτηριστικό μέρος του νησιού) και κοιτούσαμε τα αστέρια ξαπλωμένοι και αμπελοφιλοσοφούσαμε, που γνώρισα ανθρώπους καλούς που μου φέρθηκαν σωστά και χαίρομαι που τους βλέπω ακόμα, που, που, που, που....άπειρα που!
Το σοκ το μεγάλο το έπαθα όταν φέτος μπόρεσα και είδα το νησί μήνα Απρίλιο και Μαϊο...το ερωτεύτηκα ξανά απο την αρχή αλήθεια λέω....και αποφάσισα να μην ξαναπάω Αύγουστο..!
Κάθε φορά που φεύγω απο το νησί κλαίω!Ακόμα και τώρα που πήγα, με το που πάτησα το πόδι μου στο πλοίο του γυρησμού, το δάκρυ κορόμηλο...την κοίταζα (την Ιο) να απομακρύνεται και πλέον εκτός απο τις αναμνήσεις 10 καλοκαιριών αφήνω εκεί φίλους, γνωστούς, και έναν άνθρωπο τόσο ξεχωριστό για μένα!
Συνδιασμούς που σκοτώνει..οι δυο αδυναμίες μου μαζι!
Χαίρομαι όμως, αλήθεια χαίρομαι!!