radio matters...

Διάβαζα ένα βιβλίο λίγο πριν κοιμηθώ, φανερά προσηλωμένη σε αυτό, όταν άρχισα να ακούω το τραγούδι που σιγοέπαιζε στο ράδιο δίπλα απο το κρεβάτι μου. Οι λέξεις άρχισαν να σκορπίζουν και στη θέση τους κάλπασε η φαντασία μου..
Πόσα τραπέζια και κρεβάτια να κουνιούνται ρυθμικά καθώς πάιζει αυτό το τραγούδι..πόσοι άνθρωποι το ακούνε ανάμεσα σε οργασμούς, αναστεναγμούς και παθιασμένα φιλιά..σε πόσα κεφάλια θα στριφογυρνάει αυτή η μελωδία καθώς θα απομακρύνονται απο τον τόπο του "εγκλήματος" μαζί με τις σκέψεις τις κολασμένης νύχτας που μόλις πέρασε..πόσοι άνθρωποι το ακούνε και κολλάνε στο μαύρο της θαλασσας και στα λαμπάκια των δρόμων...
Πουθενά στις σκέψεις μου άνθρωποι αγκαλιασμένοι και αγαπημένοι...!
Αγκαλιασμένοι..?
Αγαπημένοι...?
Γίνεται κ αυτό?

Xoxoxoxo!!

Naty...


is going to Germany...26/12-2/1!!!!

Merry Christmas dhme Thessalonikhs!!

Κάθε Δευτέρα εκεί παρκάρω. Κάθε Δευτέρα όμως..για μια ώρα. 5 παρά το αφήνω, έξι και κάτι το έχω πάρει. Κλειστά μαγαζιά.
Ήρθε κ εμένα η στιγμή μου να κάνω το δωράκι μου στο Δήμο Θεσσαλονίκης...!

ΓΚΡΡΡΡΡΡ %#$#&$#^&^%^&%&$%##

she'll come...she'll go..!

Κάποιες στιγμές εύχομαι η λογοτεχνική μου έκφραση να μου επέτρεπε να εκφράσω καλύτερα αυτά που νιώθω..!
anyway...
Όταν ξέρεις πως κάτι είναι κακό, συνήθως το αποφεύγεις..μένεις μακρυά του. Όταν δεν μπορείς να κρατηθείς, συνήθως πέφτεις στην παγίδα και το κάνεις..
Όταν όμως μπορείς να κρατηθείς και είσαι πλήρως συνειδητοποιημένος για τη μαλακία που θα κάνεις, πώς γίνεται να την κάνεις...
Να πλησιάζεις, να μην σκέφτεσαι τίποτα, απλά να είσαι αποφασισμένος να το κάνεις. Ανάβεις ένα τσιγάρο και πάς..και μετά νιώθεις ένα κενό...λές και δεν έγινε τίποτα..δεν σου αρέσει, δεν σε εκφράζει, αλλά το έχεις ξαναδεί το έργο..
Πλέον δεν σπάς το κεφάλι σου με μαλακίες, δεν περιμένεις τίποτα γιατί απλά έχεις συμβιβαστεί...πόσο ενοχλητική λέξη...κι όμως το κάνεις...
Γιατί όμως να το κάνεις..?
γιατί δεν έχεις με κάτι καλύτερο να ασχοληθείς..?
τα ξέρεις αυτά, τα έχεις πει χίλιες φορές στον εαυτό σου. κ όμως κρυφά μέσα σου έχεις μια μικρή μικρή ελπίδα πως ίσως κάτι αλλάξει αυτή τη φορά. Δεν είναι απαραίτητα αυτό που θές, μπορεί απλά να ικανοποιήσει τον εγωισμό σου, επιτέλους...
κ πάλι αυτό το γαμω ουφ...
πως γίνεται κάποιοι άνθρωποι να σου γαμάνε τα συναισθήματα, να σου χαλάνε την όμορφη και αγνή εικόνα που έχεις για την αγάπη, τον έρωτα..την επικοινωνία...!
κ να είσαι ΚΑΙ εσύ που τα προκαλείς όλα αυτά γιατί, πολύ απλά, δεν φεύγεις!
γιατί για να είσαι ακόμα εκεί σημαίνει πως τα θες και τα παθαίνεις..είσαι κ εσύ ένα ζώο χωρίς συναισθήματα, που ικανοποιεί μόνο τη στιγμιαία απόλαυση που στην τελική δεν του λέει και τίποτα...

embers of love...

28...!!!

Πάτρα 2001, η αποτυχημένη τούρτα γενεθλιών...

Πάτρα πάλι, τούρτα-πάστα!

Ίσαλος 2006, το τορτελίνι που τα σπάει...!

Στον ρόλο της barwoman...ίσαλος!

Πέρσι είχα κανει ένα τριήμερο πάρτυ γενεθλίων με την Ηρώ, έπεφταν δευτέρα τα γενέθλιά μου και εμείς είχαμε αρχίσει απο Παρασκευή..με κορύφωση την Κυριακή μετά τις 12, στον Ίσαλο. Ο Γιαννάκης μου είχε φέρει μια πίτσα με τορτελίνια και ένα ρεσό πάνω για τούρτα, η αγαπημένη μου επιλογή τότε, και γλειφιτζούρια για όλους..!Μετά καταλήξαμε elvis μέχρι να κλείσει...πάλι καλά δεν δούλευα τις δευτέρες πέρσι. Φέτος δεν είναι εδω η ζουζου μου...
Κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου με πιάνει κάτι..
ενώ είμαι άπειρα χαρούμενη, έχω μέσα μου μια...πως να το πω...μια συγκίνηση παραπάνω..!Συγκίνηση για τους ανθρώπους που με θυμούνται κυρίως, μια θλίψη για εκείνους που δεν με θυμούνται αλλά κάπως λιγότερο αυτό..!Συγκίνηση γι αυτούς που προσπαθούν να με κάνουν να νιώσω πως αυτή είναι η "μέρα μου", και ας μην χρειάζεται..Είναι σαν ένα ξεκαθάρισμα, ένας επαναπροσδιορισμός αυτή η μέρα για μένα. Ενώ δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, με συγκινεί να με θυμούνται άνθρωποι είτε φίλοι μου, είτε γνωστοί μου.
Τα γενέθλια που μου έχουν μείνει, είναι αυτά στην Πάτρα το 2001, όπου νόμιζα πως με είχαν γραμμένη όλοι, και τελικά χτύπάει η πόρτα μετά τις 12 και σκάνε όλοι οι φίλοι μου μαζί με τον benji, σκύλος φίλου, με καπελάκια, μπαλόνια και αυτά που τα φυσάς με το στόμα και πετάγονται, που τα έχουν στα παιδικά πάρτυ και μια τούρτα δική τους δημιουργία, τραγουδώντας μου Χρονια πολλά!Την επόμενη χρονιά είχαμε πάει για φαΐ και εγώ την είχα ψωνίσει, λέω θα μου την κάνουν την έκπληξη και φέτος, κάπου τώρα θα σκάσει κ η τούρτα...αλλά η τούρτα έσκασε για την δίπλα παρέα τελικά, μαλάκας εγώ:Ρ
Επίσης ωραία γενέθλια έχω κάνει στο βουνό, με χιόνια, το '98
πάλι με τούρτα δική μας δημιουργία μέσα στο κρύο και το χιόνι!!
Δεν θέλω να μπώ στο τριπάκι του στιλ κάθε πέρσι και καλύτερα, θέλω απλά να πιστέυω πως κάθε χρόνο είναι και διαφορετικά. Μου λείπουν και θα ήθελα να είναι μαζί μου άνθρωποι που αγαπάω, σίγουρα η Ηρώ, είναι κάτι παραπάνω απο αισθητή η απουσία της..!Επίσης άντε να φτάσει το 2009, 2010, 2011 να πέσουν π/σ/κ γιατί ξενερώνω που δουλεύουμε όλοι και θα περάσουν στο χαλαρο φέτος!!

it is love at sight first...!

Λίγες είναι οι σταθερές αξίες στη ζωή μας...λίγες αλλά καλές.
οι φίλοι μας είναι μια απο αυτές...
κ όταν τους βρούμε τους κρατάμε να μην τους χάσουμε...
Έρχονται στιγμές όμως που πρέπει να τους αποχαιρετήσεις...να πείς ένα αντίο, να κλάψεις, να αναπολήσεις, να νιώσεις την απουσία τους, να νιώθεις την πόλη άδεια χωρίς την παρουσία τους...
το καλό της υπόθεσης είναι όταν είσαι προετοιμασμένος γι αυτόν τον αποχωρισμό...ξέρεις πως θα έρθει, δεν ξέρεις όμως πότε θα είναι...
το έχεις ξαναζήσει το σκηνικό..μια νύχτα βροχερή και κρύα κάπου στο βαρδάρη στα κτέλ να περιμένεις να φωνάξουν απο τα μεγάφωνα την αναχώρηση του λεωφορείου. κ όταν μπαίνει μέσα στο λεωφορείο και αυτό απομακρύνεται, νιώθεις πως είσαι σε μια πόλη κενή.
τα ίδια παντελάκη μου, τα ίδια παντελή μου..
πονάει όμως ο παντελάκης ρε γαμωτό, πονάει..!
μετά συνειδητοποιείς πως περνάς μια περίοδο που όλοι φεύγουν. άλλοι φαντάροι, άλλοι αναπληρωτές σε νησιά. γιατί φεύγουν όλοι μου οι φίλοι..???
μένουν εδώ άλλοι εξίσου σημαντικοί και αυτό που σου μένει να κάνεις, είναι να κοιτάς για τα φτηνότερα αεροπορικά να πάς στα νησιά μέσα στο καταχείμωνο...και να εύχεσαι να είναι εκεί που ζούνε πλέον, καλά και να περνάνε καλά..!
κ εμείς εδώ θα συνεχίσουμε να ζούμε την όμορφη ζωή μας, πηγαίνοντας στα χωριά της ημαθίας κάθε μέρα, βγαίνοντας έξω και κάνοντας cocooning στο σπίτι..*

...!

Happy birthday..?

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...!διάβαζα το ποστ της ζουζούς και αναρωτιόμουν για τους ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν...
Σήμερα έχει γενέθλια μια κοπέλα με την οποία είμασταν αχώριστες!Φίλες απο παλιά, βουνά, θάλασσες, αλητίες, γέλια, συζήτήσεις, καθημερινότητα, όλα μαζί!
και τώρα...
ούτε μύνημα..για κανένα λόγο!
πόσο παράξενο, αν κάποιος ερχόταν και μου το έλεγε πριν απο κάποια χρόνια θα τον έβριζα..κ όμως έγινε...γίνεται!
κ το κάνω εγώ!
ναι την θυμήθηκα και δεν της έστειλα ούτε ένα μύνημα..
σε μερικές περιπτώσεις πιστεύω πως το να δίνεις απλά το παρόν, για λόγους ευγένειας δεν είναι και το σωστό. κάποτε έλεγα πως πρέπει έστω για το τυπικό του θέματος, να στέλνεις τις καλές σου ευχές, σε γενέθλια και γιορτες. Πλέον όμως όχι..
Αφού δεν υπάρχεις στη ζωή μου, έχουμε πλέον αλλάξει ζωές, έχουμε τραβήξει άλλους δρόμους, έχουν ειπωθεί πολλά, έχω πει πολλά και ξέρω πως και η άλλη πλευρά έχει πει πολλά, να κάνω τι?
να το παίξω τρελίτσα και να στείλω ένα μύνημα τυπικό έτσι απλά?
για να μην είναι πλέον στη ζωή μου πάει να πει πως κάποια στιγμή η φιλία μας έκανε τον κύκλο της. κ όταν ειδικά έχω νιώσει αδικημένη και ριγμένη απο τη συμπεριφορά της απέναντί μου, δεν υπάρχει λόγος να έχει και τις ευχές μου..!
Όλα αυτά σε αντίθεση με έναν άλλο άνθρωπο που επίσης έχει γενέθλια σήμερα, τον οποίο έχω να δω πάνω απο τρια χρόνια και όμως κάθε χρόνο τον θυμάμαι...και χαίρομαι που έχουμε έστω και αυτή την επικοινωνία.!Γιατί αυτός παρόλο που έχουν περάσει τα χρόνια το 3έρω πως με αγαπάει και με νοιάζεται πραγματικά και εκτιμάει όλα όσα ζήσαμε μαζί!!
Αυτά!

Ένα "ούφ"...!

Ξύπνησα με ένα "ούφ" σήμερα...
λίγο ο καιρός, λίγο η διάθεση...λίγο απ όλα..!
όλη μέρα είχα μέσα μου αυτό το "ούφ"...
καθόμουν απέναντι απο την παραλία...-που επιτέλους βλέπω μετά απο μήνες, έφυγε ο τοίχος απο μπροστά...!- έπινα τη μπύρα μου...και μόλις έμενα λίγο μόνη, με φανταζόμουν να κολυμπάω μέσα στο θερμαϊκό -μπλίαχ- να κάνω ελέυθερο, ήπτιο, ανάσκελα, να κάνω βουτιές και να αράζω κοιτώντας τον μαύρο ουρανό...
Ένα "ούφ", γιατί τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν αλλάζει, όλα είναι τα ίδια και όλα είναι ήρεμα. Και για να χαλάσω αυτή την ηρεμία, σκέφτομαι μαλακίες, παιδεύω το μυαλό μου με ανούσια πράγματα. μάλλον τα λέω για να τα ακούσω κ εγω μου φαίνεται...γιατί όταν τα σκέφτομαι δεν μου φαίνονται κ τόσο ανούσια...και τα προτιμώ απο την ηρεμία του κεφαλιού μου.
Δεν είναι δυνατόν να σκέφτομαι ένα φάντασμα...έναν άν8ρωπο που δεν υπάρχει, που δεν μου δίνει σημάδια ζωής, σημάδια για να έχω λόγο και δικαίωμα να τον σκέφτομαι..
έναν άνθρωπο που μου έχει δείξει ξεκάθαρα τι θέλει απο εμένα και ακόμα πιο ξεκάθαρα τι δεν θέλει απο εμένα. πως γίνεται να κολλάω με αυτούς τους ανθρώπους..
Εγώ, τι θέλω απο αυτόν...?
Όσο μου αφαιρεί το δικαίωμα να τον σκέφτομαι, τόσο δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλω...!
ένα μπέρδεμα, ένα κουβάρι..."είναι απλά τα πράγματα"
έσυ δεν μου είπες να περνάμε καλά..?
έσυ δεν χάθηκες?
έσυ τώρα μη ζητάς παραπάνω εξηγήσεις..!
και δεν ζητάω.
αλήθεια
Ουφ...
άλλα πώς γίνεται να τον σκέφτομαι
πως θα γίνει να μην τον σκέφτομαι
Ουφ...
έχω φτιάξει μέσα στο μυαλό μου αυτό που θα ήθελα να ήταν και το ζητάω λες και είναι πραγματικό?
Ουφ...
τόση μοναξιά ώρες ώρες...
όλα να καταλήγουν εκεί...
αλλά άυριο θα έχει φύγει αυτό το ουφ...όχι όλα τα άλλα, απλά δεν θα φαντάζουν τόσο μεγάλα και μελαγχολικά μέσα στο κεφάλι μου.
που και να μην περνούσα καλά κυριακάτικά...απο τις καλύτερες κυριακές θα έλεγα..!

υγ: η φωτο είναι κλεμένη απο έναν γνωστό μου. τον ευχαριστώ και συγγνώμη για την κλεψιά αλλά είναι πραγματικά υπέροχη.

αδσλ...!

k η ζωή κυλούσε ήρεμα και ήσυχα και όμορφα και άσχημα και βαρετά και πάλι όμορφα. Ο ήρωας πήρε τα πάνω του με την Adsl και την έχει ψωνίσει. Γουστάρει τρελά...εμένα να δεις...δεν 3εκουνιέμαι απο μπροστά του...τον αγαπώ!
Προχ8ές παραλίγο να είμαι 8ύμα ενος τροχαίου στον περιφερειακό...μου σκάει ο δίπλα πάνω μου-μάλλον για να αλλάξει λωρίδα- δεν με είδε όπως φαίνεται..!8α ήμουν κ εγώ ένα απο αυτά τα ατυχήματα, (μπορεί και απλά μια στάθμευση στα δεξιά με αλάρμ) που μπλοκάρει τον περιφερειακό κ ταλαιπωρεί πλήθος κόσμου. Δεν είναι κ απλό πράγμα να 8ες να φτάσεις καλαμαριά και να συναντάς μποτιλιάρισμα στην ευκαρπία...δεν παλεύται..απλά..!
Στο σχολείο έρχεται ένα κοριτσάκι με μια φυσικότητα και μου λεει: κυρια..ο Ιάκωβος είναι ψευδός......
^%^%$@#@^%&*τότε εγώ κοιτάω τον Ιάκωβο, χτυπάω το χέρι στην έδρα για να έχω την προσοχή όλων των παιδιών και τους ανακοινώνω γελώντας φωναχτά : παιδιά ο ιάκωβος είναι ψευδος...!χχααχαχαχααχαχαχ...^$&*$*%^$(*&%(*)^($@##$$#@!@#!
....κοίταξα λοιπόν το κοριτσάκι και του είπα πως δεν πειράζει που ο Ιάκωβος είναι ψευδός και να κάτσει πάλι στη θέση του.
...πειράζει όμως που κάνει φασαρία ο Ιάκωβος και μου σπάει τα νεύρα..!
Σύγχρονες διδακτικές προσεγγίσεις για την ανάπτυξη κριτικής δημιουργικής σκέψης!
καλά είναι στη θεωρία. Στην πράξη τι να πρωτοκάνεις...να διατηρήσεις ησυχία στην τάξη, να προσελκύσεις το ενδιαφέρον και την προσοχή τους, να αναπτύξεις την κριτική και δημιουργική σκέψη τους, την ώρα που μιλάνε τα υπόλοιπα στην τάξη...
anyway
γαμώ στο διατηρητέο την τρίτη που έπαιζε ο dj Blend. Ωραίες μουσικές και πολύ κέφι...κ όλα αυτά μέρα τρίτη..!ούτε κίνηση, ούτε μπιτιλιάρισμα, ούτε πανικός..!

Happy Dayzzz!!

Διακοπές, διακοπές, διακοπές....(2)

Διακοπές, διακοπές, διακοπές....

Είναι τρελό. Είναι τέλειο...
όταν δεν κανονίζεις τπτ πως κά8ονται τα πράγματα
το μόνο σίγουρο για φέτος ήταν πως δεν ή8ελα να κανονίσω τίποτα για τις διακοπές μου!
δεν ή3ερα τι θα κάνω, δεν ή3ερα που 8α πάω.ή3ερα μόνο πως οι φίλες μου 8α είναι στο πρώτο πόδι.
κάπου στις αρχές ιουλίου μου ανακοινώνει η η σισ μου πως 8α χρειαστεί να είναι κ αυτή εκεί για τις ανάγκες της δουλείας της! Μπαίνω κ εγω μέσα στις αποσκευές τις λοιπόν με τα μαγιό κ τα παρεό κ αρχίζουν οι διακοπές μου! Στην αρχή χαλαρά.Μπανάκια, ποτάκια το βράδυ, ήσυχα γενικά.
Στις 12 Ιουλίου φέυγω για κατασκήνωση. Άγνωστη μεταξύ αγνώστων, με μοναδικό άνθρωπο δικό μου, έναν γνωστό μου που τον η3ερα κάτι ώρες και μας ένωνε η κοινή μας αγάπη για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Τα δικά μου παιδιά ήταν 4 κοριτσάκια, οι τρεις με νοητική στέρηση και η μια με σύνδρομο down και αυτισμό μαζί. Η φωτεινή (το δεξί μου χέρι), η φαίη (ένα χαρούμενο κοριτσάκι λιγο υπερκινητική, αλλά σκέτη γλύκα), η λίνα (ένα καλό κοριτσάκι που μιλούσε πολύ...μιλούσε πάρα πολύ....μιλούσε υπερβολικά πολύ...) και η βίκυ (η οποία δεν επικοινωνούσε παρα μόνο όταν ή8ελε κάτι το έκφραζε σε τρίτο πρόσωπο του στυλ "πεινάει, 8έλει να φάει..) την βίκυ την λάτρεψα. καθόμουν ώρες ολόκληρες και την κοιτούσα να κάνει την ίδια κίνηση χτυπόντας τα δυο της δάχτυλα δίπλα απο τη μύτη της, ή παίζοντας με μια μυγοσκοτώστρα κουνόντας την πέρα δώθε...ώρες ολόκληρες.
"Παπαπα πάααρε με αγκαλιά, πάααρε με αγκαλιά..." όταν μου το έλεγε έτρεχα και την αγκάλιαζα δυνατά, τη γαργαλούσα γελούσε...
ξυπνούσε κατά τις 6:30 το πρωί και ή8ελε τουαλέτα, ξυπνούσα μαζί της κ εγώ. βγαίναμε όλοι μαζί βόλτα στο χωριό και η βίκυ ήθελέ να φάει, έμπαινε στην πρώτη ταβέρνα που έβρισκε μπροστά της και καθόταν εκεί μέχρι να φάει. έλα βίκυ μου, σήκω βίκυ μου, πάμε βίκυ μου. τίποτα.
8εά!!
όσο με παίδεψε τόσο την αγάπησα!
και με παίδεψε πολύ
σε σημείο που μια φορά γυρνούσα το κεφάλι μου απο την άλλη και έκλαιγα σαστισμένη, μη 3εροντας τι να κάνω (παρά την εμπειρία μου σε αυτά τα παιδιά και αυτές τις καταστάσεις)...αλλά αυτό είναι για λίγους που αντέχουν...ή απλά είναι πολύ προσωπικό!
Δέθηκα και με τους υπόλοιπους συνοδούς, πίναμε μπύρες όταν κοιμόταν τα παιδιά μας, μιλούσαμε, γνωριζόμασταν, λέγαμε για τις ζωές μας, τις αντιλήψεις μας, οργανώναμε τσιπουροκαταστάσεις με μύδια αχνιστά ντάκο και λακέρδες,... σουρεάλ καταστάσεις!
και μετά απο δυο εβδομάδες γυρίσαμε όλοι μας στο μεγαλύτερο τρελοκομείο!
βγήκα απο την κατασκήνωση, έβαλα τα πλυντήριά μου, και επέστρεψα κάπου εκεί στο πρώτο πόδι.
Βόλτες με σκάφος και μοχίτο απο το απέναντι beach bar, τσίπουρα, τσίπουρα τσίπουρα και σφηνάκια σφηνάκια, σφηνάκια, σφηνάκια. Επιστροφή στο σπίτι 3ημερώματα, 3ύπνημα κατά τις 2, beach bar, τσίρουρα, σπίτι, νάνι και ετοιμασία για έ3ω. και πάλι απο την αρχή. Κόσμος στο σπίτι μας, φίλοι που τους φιλο3ενούσαμε, ένας χαμός!
μετά απο ένα τριβδόμαδο πάρτυ στο πρώτο πόδι και αφού είχε κουραστεί το μάτι μου απο την πολύ σαβούρα και καγκουριά, κάπου εκεί πήρα την πασχαλίτσα και πήγα στο δεύτερο!
αντίσκηνο στην παραλία που όταν φυσούσε αέρας μέσα στο ύπνο μας, το σήκωνε και τρέχαμε σαν παλαβοί να το μαζέψουμε, μπανιο στις 8 η ώρα το πρωί με την τσίμπλα στο μάτι για καλημέρα, τέλος η μπαταρία στο κινητό, περιοδικά, μουσικούλα, χαλάρωμα, βουτιές, ηλιο8εραπεία, όλα μπροστά απο τη 8άλασσα για 4 μέρες χαμένη απο τον κόσμο
κάπου εκεί επέστρεψα να μαζέψω τα συμπράγκαλά μου απο το πρώτο πόδι και να πάω για ένα τριήμερο στους γονείς με φαί, φαί, φαι!!!!πολύ φαί μαμάς!!!

..to be continued...!

Ρε σαν τη Χαλκιδική πουθενά ρεε...!

Happy New Summer!

Εχω φάει τα πάντα..ο,τι βρισκω μπροστα μου, αλλά κ ο,τι 3ετρυπώνω απο ντουλάπια και ψυγείο. Η μαμά μου, μου το 3εκαθάρισε: το φαϊ ειναι για την αδερφή σου...κ εγώ κάθε μισή ώρα τρώω κ απο λίγο..!Γλυκά, αλμυρά δεν έχει σημασία!Όλα είναι ευπρόσδεκτα απο τη στιγμή που ικανοποιούν την λυσασμένη μου όρεξη για φαϊ!Τρώω και καπνίζω. Καπνίζω και τρώω. 3απλώνω, σηκώνομαι. Βλέπω τηλεόραση, την κλείνω.Μπαίνω ιντερνετ, βγαίνω. Κλείνω τον υπολογιστή, τον ξαναανοίγω. Τον ονόμασα "ΗΡΩΑ". Δεν είναι τυχαίο. Την εποχή της ραγδαίας ανάπτυξης της τεχνολογίας, την εποχή που όλα κινούνται γρήγορα, ο "ήρωας" πάει με τους δικούς του ρυθμούς και καταφέρνει να είναι μέσα σε όλα...λέμε τώρα...μέσα σε όλα είναι. Κάθε πότε είναι δεν μας λέει. Είναι υπολογιστής με προσωπικότητα. Γι αυτό και τον ονόμασα έτσι.
Anyway έμπνευση μηδέν, αναμένω την Τετάρτη που 8α έρ8ει το αγόρι, αναμένω την Πέμπτη που θα επιστρέψει η ζουζού (επιτέλους), αναμένω την κατασκήνωση στις 12/7 τελικά, να γίνω για 2 εβδομάδες η άλλη Νατάσα. Εκτός απο αυτόν τον πονόκοιλο, έχω μια περίσσεια χαρά, γι' αυτά που πέρασαν και για αυτά που έρχονται.
Το highlight tου μήνα, το ταξίδι στην Αθήνα με τον μεγάλο μου έρωτα απο το παρελθόν. Τέσσερα χρόνια μετά, απο το πουθενά, βρεθήκαμε σε ένα αμάξι για 5 ώρες οι δυο μας, να μιλάμε για όλα όσα δεν είχαν ειπωθεί τόσα χρόνια.
κ ήταν τόσο ωραία, τόσο μοναδικά. Ήταν σαν να παγώσαμε το χρόνο και να συνεχίσαμε απο τότε. Τέλεια!Τέλεια επικοινωνία, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. όχι ερωτικά. αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Όσο πονέσα, πόνεσα. Ο καθένας έχει τη ζωή του τώρα πιά. Βέβαια σε αντίθεση με αυτόν εγώ ακόμα ψάχνω να βρώ αυτό το άλλο μου μισό...κάπου θα είναι δε μπορεί.
Το άλλο μου μισό εδώ, το άλλο μου μισό εκεί, κάπου θα το βρώ κ εγω!
κ γκρίνια γκρίνια γκρίνια. Για τον "ηρωα" που αργεί και δεν μπορώ να περιμένω. για την κοιλιά μου που πονάει κ δεν σταματάει όσα χαπια κ να πάρω αλλά τελικά...
χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλά όλα είναι καλά.
Άντε, καλό μας καλοκαίρι!!!!

Athens Voice..!

Παρασκευή μεσημέρι...χτυπάει το τηλέφωνο...ΈΛΑ ΑΘΗΝΑ!!
ε...τι..?
πώς..?
ναι..!
γιατί όχι..!!!!
κ πάμε!!!
reunion Πάτρας, reunion Ιου, reunion φιλενάδων..!!
Πολλά reunions!!
Πολλά ξύδια!!
Πολλές βόλτες!!!
Πολύ ζέστη!!(ούφ!!!)
Πολλή χαρα!!!
Επιστροφή άγνωστη...
είναι ωραία η πρωτεύσουσα αφού...!!!

Ποτάκι...?

...Ήθελα τόσο πολύ σήμερα να πάω για ένα ποτό...




...κ δυο κ τρια...!

Walk through happiness...?

Άνθρωποι έρχονται...άνθρωποι φεύγουν απο τη ζωή μας...άλλους τους διώχνουμε με το έτσι θέλω, άλλοι φεύγουν αναγκαστικά πάνω που είπαμε οτι τους θέλουμε..
και ναι δεν 3ερω πότε θα σε ξαναδώ, αλλά γιατί να έχω αργήσει τόσο!Γιατί να μην ήξερα ποιόν δρόμο να διαλέξω..
Λένε πώς ολα για κάποιο λόγο γίνονται..θα περιμένω να δω ποιός να είναι αυτός ο λόγος..

κ αυτή η αγκαλιά...

Κάποτε ήταν ένα κορίτσι που είχε απορρίψει μια αγκαλιά που τόσο έντονα της το ζητούσε... όμως το κορίτσι ήταν αλλού..το μυαλό της ήταν αλλού...κ εκείνος που την έκανε να ξαναθυμηθεί τι σημαίνει πόνος και απόρριψη, εκείνος ακριβώς της έδειξε το δρόμο για αυτή την αγκαλιά όμως εκείνη δεν μπορούσε να τη δει καθαρά.Πονούσε πάρα πολύ για να την δει..δεν μπορούσε να ξεχάσει τον πόνο και την απορριψη του. Κ η αγκαλιά περίμενε υπομονετικά αλλά το κορίτσι δεν άντεχε..
Ώσπου ένα βράδυ έξω στη βροχή είδε ξαφνικά το αγόρι που για ακόμα μια φορά της πρόσφερε την αγκαλιά του, αλλά φεύγοντας το κορίτσι και αφήνοντας πίσω του το αγόρι κάτω απο τη βροχή, για πρώτη φορά ένιωσε τόσο κοντά του!Ήθελε να γυρήσει πίσω τρέχοντας, να κάτσει μαζί του κάτω απο τη βροχή, αγκαλιά...!
Όμως αντί γι' αυτό, συνέχισε την πορεία της προς το αμάξι που την περίμενε για να φύγει...
Οι μέρες περνούσαν και το κορίτσι σκεφτόταν το αγόρι...όμως το αγόρι ήταν πια μακρυα!
Όταν γύρησε, είδε πώς όλα μαζί του ήταν όμορφα..δεν ξέρει για πόσο, δεν την νοιάζει.Δεν ξέρει αν θα το αντέξει αλλά το θέλει..και τώρα που το αγόρι έφυγε, έμεινε μόνη της να σκέφτεται, να προβληματίζεται και να αναπολεί...
Θα ξαναγυρήσει...
το αγόρι...
και η αγκαλιά...
για ποιό λόγο...?
πόσο θα αντέξει...?
αξίζει..?
ανάβει ένα τσιγάρο, κοιτάει φωτογραφίες...
κοιτάει έξω, σκέφτεται.....το μυαλό της γυρνάει λίγες ώρες πίσω, ακούει μουσική και ταξιδεύει......επιστρέφει πάλι στο παρόν.
σωστό?
λάθος?
Βάζει κ ακούει το Walk Trough Happiness (lindstrom remix, port of notes, για όποιον ενδιαφέρεται..)
της έρχεται μήνυμα και χαμογελάει...
απαντάει και ακούει το τραγούδι...
πατάει publish post, κλείνει τον υπολογιστή και κατευθύνεται προς το κρεβάτι της για να χαθεί στα όνειρά της...καληνύχτα*

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Lonely Night??

Σκέφτεσαι τον χωρισμό εδώ και λίγο καιρό. Αρχίζεις και βλέπεις τα πράγματα αλλιώς. Πράγματα που δεν σε ενοχλούσαν, τώρα σε ενοχλούν. Συναισθηματικά νιώθεις ένα μεγάλο κενό. Εγκεφαλικά νιώθεις ένα τεράστιο χάσμα.Είσαι λίγους μήνες μαζί του κ όμως νιώθεις πως η ρουτίνα έχει στρογγυλοκαθήσει αναμεσά σας πιάνοντας κ την καλύτερη μάλιστα θέση στον καναπέ. Χωρίζεις..
Έτσι έκανα κ εγώ..έσφιξα την γροθιά μου και το είπα, με αφορμή έναν άλλο λόγο, ίσως χαζό, που υπό άλλες συνθήκες να μη με πείραζε. Τώρα όμως ήταν το σχοινί που με κράτησε για να περάσω στην απέναντι όχθη. Αυτή της μοναξιάς...και της ελευθερίας...
Στεναχωρέθηκα πολύ όταν ήρ8ε να πάρει τα πράγματά του απο το σπίτι μου...δώρα, αναμνήσεις, υποσχέσεις, όλα κλεισμένα σε σακούλες. Γυρνάς το κεφάλι σου στο χώρο και τον βλέπεις άδειο χωρίς τα δικά του πράγματα πλέον. Έκλαψα όταν έφυγε απο το σπίτι μου. Κοιτούσα έξω τη βροχή και γυρνούσα στο παρελθόν. Κοιτούσα φωτογραφίες, γραμματάκια και αναρωτιόμουν αν είχα κάνει καλά. Ξαφνικά όμως σκέφτηκα αν θα ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο να γυρήσει πίσω, να κάναμε έρωτα και να τα ξεχνούσαμε όλα..
και δεν ήθελα...
Έχασα έναν άνθρωπο, έδιωξα έναν άνθρωπο απο τη ζωή μου. Έναν άνθρωπο που με αγάπησε...πώς να μη στεναχωριέμαι.
Έχω χωρίσει τις περισσότερες απο τις σχέσεις μου εγώ. Οι δυο άνθρωποι που με έδιωξαν είναι αυτοί που ερωτεύτηκα παράφορα.
Με τον έναν έζησα το τρελό πάθος, την απόλυτη για μένα ευτυχία. Κάθε μέρα που περνούσε ήταν ακόμα καλύτερη απο την προηγούμενη. Έντονες στιγμές, γέλιο πολύ γέλιο, επικοινωνία, τρέλες άπειρες αλλά και κλάμα...δεν ήταν δικός μου..ήταν μόνο όταν ήθελε. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να περνάει τόσο καλά μαζί σου, αλλά να μην θέλει να το πει στους άλλους..να μη θέλει να είσαι το κορίτσι του. Να παραδέχεται πως είσαι πολύτιμη γι αυτόν αλλά να μη θέλει σχέση...Έκανα πολύ καιρό να τον ξεπεράσω. Έληξε η όποια είδους σχέση είχαμε όταν του είπα πως θέλω αυτό το κάτι παραπάνω και αυτός αρνήθηκε...και τότε εξαφανίστηκα απο τη ζωή του κ έπιασα πάτο....ήταν Οκτώβρης. Μέναμε στην ίδια πόλη, στην ίδια σχεδόν γειτονιά, στην ίδια σχολή σπουδάζαμε, αλλά δεν με ξαναείδε. Ηρέμησα μόνο όταν τα Χριστούγεννα μου έστειλε ένα μήνυμα, το θυμάμαι ακόμα..."Ευχαριστώ για όλες τις όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί. Είσαι ένα κομμάτι της ζωής μου που δε πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ...". Απο τότε ζει τον έρωτά του με μια κοπέλα που μένουν μαζί και είναι αχώριστοι. Πόνεσε πολύ όταν το έμαθα. Έμαθα να ζω όμως με αυτό, μέχρι που τώρα 4 χρόνια μετά θέλω να είναι καλά και να είναι ευτυχισμένος..
Με τον άλλο..ίσως να είναι λίγο πρόσφατο για να μπορέσω να είμαι τόσο χαλαρή στις περιγραφές μου. Ίσως να πονάει λίγο ακόμα...Δεν υπήρξε καμία είδους σχέση όπως υπάρχει στο μυαλό όλων μας. Υπήρχε όμως μια διαρκή επικοινωνία, μετά απο μια γνωριμία μιας μέρας στο νησί. Για μένα ήταν η αδερφή ψυχή μου...μαλλον έκανα ένα τεράστιο λάθος...
Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες τι και πώς. Νομίζω πως αν αρχίζω και τα γράφω και τα σκέφτομαι θα τα θυμηθώ και δεν θα μπορώ να κλείσω μάτι μετά:Ρ
Με αυτά κ αυτά νομίζω πώς δεν θα ερωτευτώ ποτέ ξανά...και αν ερωτευτώ κάποιον, τότε αυτός δεν θα έχει ερωτευτεί εμένα...
Καλό βράδυ..*

Trouble...

Είμαι μια χαρά, με super διάθεση, πρόσφατα χωρισμένη με δική μου πρωτοβουλία, νιώθω ήρεμη και ελεύθερη...αράζω net κάνω βόλτες σε blogs και με παίρνει το Ηρούκι τηλέφωνο απο την Ιο...
Μιλάμε, λέμε τα δικά μας, μιλάω με φίλους που είναι εκεί μαζί της, μέχρι που μου λέει, "Κάτσε να σου δώσω λίγο εικόνα....έχει λίγο κόσμο, σουρουπώνει, θάλασσα λάδι, μόλις άναψαν τα φωτάκια που λαμπιρίζουν στην πισίνα, παίζει το trouble coldplay να άκου...."
Πώς να μην κλάψω...!
Πόσο γνώριμη εικόνα, πόσες φορές να το έχω ζήσει αυτό το σκηνικό εκεί που είναι τώρα η κολλητή μου και δεν είμαι εγώ..
Ίσως να είμαι λίγο παραπάνω ρομαντική και ευαίσθητη, αλλά σε ένα νησί που πηγαίνω απο τα 18 μου, που καθόμουν 2-3 μήνες και δούλευα κάποια καλοκαίρια, που ερωτεύτηκα, που γέλασα, που έκλαψα, που κομματιάστηκα άπειρες φορές, που γύρησα σπίτι πρωί με τα ρούχα που φορούσα το προηγούμενο βράδυ γελώντας και βλέποντας το υφάκι της κατίνας νησιώτησας του στυλ "Πάλι δεν κοιμήθηκε σπίτι της αυτή...!", που γνώρισα ανθρώπους απο όλο τον κόσμο, που γνώρισα μαλάκες, που έπεφτα κάτω απο τα γέλια μπροστά απο ένα ψυγείο τρώγοντας παριζάκι στις 9 το πρωί χωρίς να νιώθω τα πόδια μου απο την κούραση της δουλείας, που καθάριζα τουαλέτες και στανντ, που έκοβα εισητήρια φορώντας χαβανέζικη φούστα και μοίραζα καρτούλες στην παραλία, που μαζευόμασταν παρέα κάθε βράδυ πριν τη δουλεία στα βράχια και πίναμε ούζο με βυσσινάδα, που αράζαμε στο καφενείο με ρακιές και κρασάκι τραγουδώντας, που πηδούσα απο το παράθυρο του σπιτιού μου όταν για πολλοστή φορά έχανα τα κλειδιά μου, που δεν μπορούσα να κρατηθώ όταν η ιρλανέζα δίπλα μου έβλεπε πρώτη φορά στη ζωή της καλαμάρι και το κοιτούσε τρομοκρατημένη, που έπαιρνα το φαί μου και ανέβαινα μια πλαγιά για να πάω να το φάω στο έκκλησάκι κοιτάζοντας το αιγαίο, που ανεβαίναμε στην πιο ψηλή απο τις τρείς εκκλησίες (όσοι έχουν πάει είναι το πιο χαρακτηριστικό μέρος του νησιού) και κοιτούσαμε τα αστέρια ξαπλωμένοι και αμπελοφιλοσοφούσαμε, που γνώρισα ανθρώπους καλούς που μου φέρθηκαν σωστά και χαίρομαι που τους βλέπω ακόμα, που, που, που, που....άπειρα που!
Το σοκ το μεγάλο το έπαθα όταν φέτος μπόρεσα και είδα το νησί μήνα Απρίλιο και Μαϊο...το ερωτεύτηκα ξανά απο την αρχή αλήθεια λέω....και αποφάσισα να μην ξαναπάω Αύγουστο..!
Κάθε φορά που φεύγω απο το νησί κλαίω!Ακόμα και τώρα που πήγα, με το που πάτησα το πόδι μου στο πλοίο του γυρησμού, το δάκρυ κορόμηλο...την κοίταζα (την Ιο) να απομακρύνεται και πλέον εκτός απο τις αναμνήσεις 10 καλοκαιριών αφήνω εκεί φίλους, γνωστούς, και έναν άνθρωπο τόσο ξεχωριστό για μένα!
Συνδιασμούς που σκοτώνει..οι δυο αδυναμίες μου μαζι!
Χαίρομαι όμως, αλήθεια χαίρομαι!!

Έρωτας είναι...?

Πως είναι να είσαι ερωτευμένος....?
Πως είναι να είναι κ ο άλλος ερωτευμένος μαζί σου...?

Οδηγώ και σε σκέφτομαιιιιιι!!!!

Οδηγώ και σκέφτομαι...σκέφτομαι και ταξιδεύω...track 1...track 2...και το μυαλό μου έχει φύγει (πάλι καλά όχι σε καμιά στροφή).
Ταξιδεύω στις 18 Ιουλίου...Say Something... και χαμογελάω!!!!
Ταξιδεύω στο σήμερα, στα ρούχα μου που είναι πάνω στο κρεββάτι, στη βαλίτσα που τα περιμένει λίγο παραδίπλα...
Στο φαϊ που είναι έτοιμο κ αχνιστό στην κατσαρόλα, παρηγοριά στο στομάχι που βγάζει ήχους λες και ακούς χορωδία στο μέγαρο...
Ταξιδευώ στο σήμερα που ένα αεροπλάνο θα με πάρει και θα με πάει μακρυά...στο αύριο που θα πίνω καφέ στη Σαντορίνη και λίγες ώρες μετά που θα κάνω μπάνιο στις παραλίες της Ίου πίνοντας Daquiri.
Ταξιδεύω στο χθές που με πήρε η μαμά ενός Αμεα κοριτσιού και μου εμπιστέυτηκε την κόρη της για 15 μέρες!Πόσο πλήρης να νιώθω απο αυτή την κατάσταση.Πόση ικανοποίηση να νιώθω μέσα μου όταν περνάω 15 μέρες έχοντας το ρόλο της μαμάς Αμεα παιδιών.25 Ιουνίου πλησιάζει!!!
Ταξιδεύω στο κοριτσάκι πρώτη δημοτικού που έλεγε το άλφα..."αφλα". ΑΛΦΑ αγάπη μου όχι ΑΦΛΑ !!!
Ταξιδεύω και λίιιιιιγο κατα Αγγλία μεριά για ευνόητους λόγους...
Λάκκωμα, Μεσημέρι, Καρδία άντε εφτασα ξύπνα τώρα το βράδυ φεύγεις!!!

Τι γίνεται...?

Ίσως μερικές φορές να προτιμούσα να μείνω μόνη μου κάπου κοντά σε μια ακρογιαλιά κοιτάζοντας τη θάλασσα..έτσι απλά. Κ αν δεν γίνεται αυτό, τότε να περιοριστώ στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου κοιτάζοντας το τίποτα, σκεφτόμενη όμως τα πάντα.
Ίσως μερικές φορές να ήθελα να ουρλιάξω και να μπώ μέσα στο μυαλό του άλλου να του δείξω πως σκέφτομαι για να με καταλάβει σε αυτά που λέω...Κ επειδή δεν γίνεται αυτό, τότε να περιοριστώ στη σιωπή κουρασμένη πλέον απο το χάσμα των μυαλών μας.
Ίσως μερικές φορές να θέλω να μπώ εγώ η ίδια μέσα στο μυαλό μου για να καταλάβω τι γίνεται...

Της μπάκας τα καμώματα...

Είμαι στο αμάξι κ κάνω (πλέον) ηλιοθεραπεία. Σηκώνω τη μπλούζα μου, να μαυρίσω λίγο και στην κοιλιά τουλάχιστον! Σηκώνω και τα πατζάκια του παντελονιού να δροσιστεί λίγο και το ποδάρι!! Κοιτάω την κοιλιά μου και διαπιστώνω πως έχω παχύνει. Όλοι μου λένε πως είμαι καλύτερα έτσι, παρά όπως ήμουν πριν στα όρια της νευρικής ανορεξίας με το μάγουλο μέσα. Στην κοιλιά όμως έχω πρόβλημα. Την είχα δείξει κάποτε στην ξαδέρφη μου, πριν αδυνατίσω και είχε πέσει κάτω απο τα γέλια. Ξεράθηκε, δεν μπορούσα να τη συνεφέρω!
Έχω αστεία κοιλιά το ξέρω. Είναι εξογκωμένη, προς τα έξω. Στο πλαϊ τίποτα. Πόδι τίποτα. Ψωμί μηδέν. Κοιλιά όμως πάντα. Ορέστης Μακρής κανονικά. Η μπάκα...!!!
Κάνω κοιλιακούς σχεδόν κάθε μέρα. Τώρα άρχισα και σχοινάκι!1000 σχοινάκια κάθε μέρα κάνω η καψερή για να ιδρώνω.Βάζω μια ζελατίνα Sanitas παρακαλώ για το φαϊ, λες και είμαι σαλάτα στο ψυγείο και αρχίζω...1,2,3.......!Δεν μου φτάνει ο ιδρώτας όλη μέρα, κάνω και σχοινάκι απο πάνω! Πήρα και μια ροζ μπάλα τεράστια και κάνω κάτι κοιλιακούς που κάνουν δουλειά λέει..Μαλακίες! Το λίπος είναι πάλι εκεί...σκληρό (θα θελα) και αδυσώπητο...
Μου είπαν να προσέχω τη διατροφή μου. Το έκανα. Τηγανητό έχω να φάω μήνες. Πίτσες, γύρους μαλακίες με τίποτα. Λαχανικά full!Αλκοόλ μπα...μόνο όταν έρχεται η Ηρώ ξεφεύγουμε. Αλλίως πολύ έλεγχόμενη κατανάλωση. Το διαπίστωσα την Κυριακή. Πήγα για καφέ, μετά για τσίπουρα και μετά για μπύρες ...τι με θες...ντίρλα η δικιά σου! Αλλού πατώ και αλλού βρίσκομαι. Δεν το σηκώνεις το ρημάδι αφού!..άστο!
Anyway..το θέμα είναι η κοιλιά μου. Είναι βέβαια για μερικούς άκρως ερωτεύσιμη. Εμένα δεν με πείθουν. Εχω κόμπλεξ με την κοιλιά μου το λέω. Πρόσφατα συζητούσαμε για τις κοιλιές των εγκύων. Αλλές είναι ψηλά, άλλες κανονικά, ενώ υπαρχουν και μερικές που είναι χαμηλά...όταν είναι χαμηλά είναι λέει στη φάση που παίρνει θέση το παιδί. Εμένα θα είναι έτσι απο την πρωτη στιγμη! Μια χαμηλή κοιλιά. Μια αστεία κοιλιά. Μια κοιλούμπα με τα όλα της!
Όποιος με λέει αδύνατη, απλώς σηκώνω τη μπλούζα μου και του δείχνω την κοιλιά μου. Επικρατεί σχεδόν πάντα σιωπή και μετά σχόλια πάντα συνοδευμένα απο γελάκια και χαχανιτά του τύπου.." έλα μωρε δεν είναι τίποτα...λίγη γυμναστική θέλει...και γέλια...ή....Ρε μαλακα....ή απλά ένα... τρομοκρατημένο..."Α!"
και μετά πάλι σιγή...
Βέβαια για να μην τα παραλέω αυτή η κοιλιά έχει φτίαξει πολύ απο τότε που αδυνάτισα. Αυτή λοιπόν η κοιλιά +10 κιλά δεν ήταν απλά μια κοιλιά..ήταν μια μόνιμη εγκυμοσύνη...ένα μπαλόνι σταθερά τοποθετημένο πάνω μου!Αλλά τι τα θες 10+, 10- αυτή είναι πάλι εκεί και με κοιτάει ειρωνικα λες και της έχω κάνει τίποτα...θα την εξοντώσω λοιπον... θα την εξαφανίσω!
Λόγια του αέρα! Πάντα αυτά λέω και πάντα εκέι είναι!

Ιος Loveland...!

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου.
Ώρα 1 περίπου το μεσημέρι.
Στο δρόμο για Χαλκιδική.
Μόλις λίγες μέρες μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων. Αναμνήσεις πολλές απο την τόσο έντονη περίοδο που μόλις είχε περάσει. Συζητήσεις, καφέδες, νέα χρονιά, νέα σχέδια, θα ανέβουμε στο βουνό?Άντε να χιονίσει! Τις Κυριακές θα κοιμάμαι σπίτι σου ζουζού να πηγαίνω κατευθείαν Κιλκίς τις Δευτέρες. Θα πηγαίνουμε κ μια βολτα κεντρο το βράδυ πριν κοιμηθούμε ναι! Θα προσπαθήσω να έρχομαι ρε γαμώτο σε σένα για aerobic!Να πάρουμε κ ένα καινούργιο puzzle με πιο πολλά κομμάτια αυτή τη φορά!Γερμανία για πότε λες?Κατά το Πάσχα καλά θα είναι, να βγάλουμε κ εισητήρια απο τώρα!Καλέ αυτή τη γραφομηχανή τελικά την είχες πάρει σπίτι σου εκείνο το μεθυσμένο πρωϊνο?Τα Σαββατοκύριακα να πηγαίνουμε εκδρομές ρε ζουζού!Δε χιόνισε αφού!Σ'αγαπάω ρε ζουζού!κ εγώ!Είσαι η φίλη της ζωής μου !!!Αντε ρε βλάκαααα.......!!!
-Έλα που είσαι?
-Στο δρόμο πάω Χαλκιδική
-Να σου πω...12 ώρες ωρομίσθια είναι καλά?
-Ναι!!!εννοείται!Είναι το μέγιστο που μπορείς να πάρεις!Super!Γιάτι...?
-Με κάλεσαν ωρομίσθια 12 ώρες την εβδομάδα...
-Αλήθεια?Τέλεια!Που???
-Στην Ιο.....
-ΣΤΗΝ ΙΟ???Τι λες ρε μαλάκα?
-Ναι...τους είπα να με πάρουν ξανά σε μια ωρίτσα να τους απαντήσω...
-Να πας ζουζού...να πάς!!Είναι για καλό, είναι για το μέλλον σου!Να πας!
Τα μάτια μου βουρκωμένα, μετά βιας έβλεπα τον δρόμο για να οδηγήσω...σκέψεις...που πάει ρε μαλάκα..???Τι έχει γίνει τώρα??

Σε μια εβδομάδα φεύγω...
Θα περάσει θα δεις. Δεν είναι κ για πάντα!Τον Ιούνιο θα είσαι πάλι εδω!Σιγά..τι είναι ο Ιούνιος?Σε πέντε μήνες..!
Κοιταζόμασταν στα μάτια κ αυτό που έβγαινε απο τα χείλια μου ήταν μόνο η φράση.."Που πας ρε μαλάκα?Που πας??" Με κοιτούσες με μάτια βουρκωμένα..Πως θα τα αφήσω όλα εδώ?Πως θα πρέπει να σταματήσω τη ζωή μου εδώ και να την αρχίσω κάπου αλλού έτσι ξαφνικά?Τώρα ηταν ανάγκη?Στην καλύτερη φάση?
Πως θα φύγεις?Πως θα είναι χωρίς εσένα πλέον εδω?Χωρίς τη φίλη μου?Μου είχες πει να σου γράψω κάτι στο μπλοκάκι σου...δεν μπορούσα να εκφρασω με λόγια αυτά που ένιωθα...!Ο,τι κ να έγραφα ήταν λίγο μπροστά σε αυτά που ένιωθα!Κ ξέρεις πως ένιωθα?Ένιωθα πως μου έπερναν τη φίλη μου.Πώς όλα μα όλα είχαν συνωμοτήσει για να μου πάρουν τη φίλη μου!Τότε στην καλύτερη μας φάση!Έτσι ξαφνικά!
Πάντα μα πάντα στη ζωή μου είχα δίπλα μου "τη φίλη μου". Μπορεί να υπήρχαν διάφοροι άλλοι και άλλες φίλοι ή γνωστοί, αλλά η φίλη μου θα ήταν μια!Για διάφορους λόγους αυτοί που ήταν στο παρελθόν δεν είναι πλέον, ίσως για καλύτερα!Κάπως έτσι έγινε κ συνωμότησε κάποιος να έρθουμε εμείς οι δύο κοντά και μέσα απο διαφορετικές αλλά και ίδιες καταστάσεις να γίνουμε αχώριστες!
Ζουζού βρήκα σπίτι!!Είναι πράσινο!!!Έχει τέλεια θέα!!!
Πώς είναι στο νησί?Πως είναι στο σχολείο?Τα παιδάκια σου είναι καλά?
Θέλω να έρθω να σε δω ζουζου!Κ ήρθα...κ ήταν τόσο τέλεια!Το άγαπάω αυτό το νησί!Μεγάλωσα σε αυτό το νησί!Είναι όλα μου τα καλοκαίρια αυτό το νησί!Κ χαίρομαι που είσαι εσυ εκεί!Αλλά είναι τόσο μακρυά...

Τώρα πλέον θέλω να ξαναέρθω ζουζού!
Αλήθεια μου έλειψες...κάθε μέρα μου λείπεις.Μου λείπει η φίλη μου!Δεν θέλω να το εκφράζω συχνά, όλα κάλα πήγαν τελικά, το δύσκολο πέρασε!Χαίρομαι που περνάς καλά!
Απλά θέλω να το ξέρεις...

Τα δικά μας παιδιά!!!

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε πήγα...εκδρομή!Στα πλαίσια της εκδρομής ήταν κ η πόλη του παλιού μου φίλου...!Είχαμε καιρό να μιλήσουμε...Βλέπεις όταν τα φοιτητικά και αθώα χρόνια περνάνε, φαίνεται κ το πραγματικό πρόσωπο μερικών ανθρώπων που επί πολλά χρόνια τους είχες στη ζωή σου και τους θεωρούσες και φίλους σου!!
Επί τέσσερα χρόνια είμασταν κάθε μέρα μαζί.Είμασταν συμφοιτητές...είχαμε γνωριστεί τυχαία στο λεωφορείο για τη σχολή, μετά πήγαμε για καφέ και απο τότε γίναμε αυτοκόλλητοι. Τρώγαμε μαζί, βγαίναμε μαζί, πίναμε μαζί, αράζαμε άπειρες ώρες μαζί, μόνο σεξ που δεν είχαμε κάνει! Πηγαίναμε στα μαγαζιά, μου έλεγε τι ρούχα να πάρω, με συμβούλευε τι να κάνω με τους γκόμενούς μου! Μείναμε και στο ίδιο σπίτι για ένα διάστημα στο τέλος. Μέχρι και ξύλο του είχα δώσει, όταν ένα βράδυ άπειρου πιώματος και κλάματος, προτίμησε να βάλει τον εαυτό του μπροστά απο το αμάξι-θύμα που είχε βρεθεί τυχαία μπροστά μου!!!
κ μετά τελειώσαμε...φύγαμε!
Γυρήσαμε ο καθένας στην πόλη του και συνεχίσαμε τις ζωές μας!
Ο κύριος όμως ενώ σε όλα ήταν κομπλέ, είχε και έχει ένα μικρό ελάττωμα...απο τότε που τον ξέρω και ακόμα πιο πριν ότι και να κάνει στην σχολική, φοιτητική, επαγγελματική του πορεία, το κάνει με βίσμα!!!
Στη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων δεν ήταν τόσο έντονο σαν πρόβλημα. Ο καθένας μας έκανε ότι ήθελε και αυτό δεν αφορούσε τον άλλο!Απλά αδιαφορούσα για την όλη κατάσταση.
Όταν όμως έρχεσαι τώρα κ ενώ είμαστε στην ίδια επαγγελματική κατάσταση, και τραβάμε τα ίδια (υποτίθεται) ζόρια ρε φίλε, μη μου το παίζεις και μάγκας!
Τι θέλω να πω...πως ενώ ξέρεις πως ο,τι και να κάνεις θα έχεις απο πίσω σου τα 52 βίσματα να σε στηρίζουν και να σε χώνουν όπου θες, μη μου κοκορεύεσαι απο πάνω πως κάτι κάνεις στη ζωή σου!!!
Ενώ ξέρεις πως πληρωνόμαστε κάθε τρίμηνο, στην καλύτερη των περιπτώσεων,(κ για σένα αυτή είναι μια απο τις πολλές δουλειές σου) μη μου λες χωρίς να σε ρωτήσω πως "εχω φτάσει στο σημείο να βγάζω 1500 με 1700 € το μήνα και να μην προλαβαίνω να τα χαρώ..." Ξέρεις πως αυτά τα λεφτά είναι απο δουλειές που αν δεν είχες το μέσο σου, ούτε απ έξω δεν θα σε άφηναν να περάσεις...!!
Δεν θέλω στη συγκεκριμένη φάση να κατηγορήσω την όποια κατάσταση. Με την κατάσταση που επικρατεί ο οποιοσδήποτε έχει μέσο το χρησιμοποιεί. Έτσι είναι. Δυστηχώς, αλλά έτσι είναι.Δεν θα με απασχολήσει αυτό αυτή τη στιγμή (αν και θα έπρεπε, αλλά άλλο είναι το θέμα τώρα).
Βλέπεις πόσο ζορίζομαι και πόσο ταλαιπωρούμαι επι δυο χρόνια και δεν ξέρω για πόσα ακόμα.Τρέχω σαν το μαλάκα, τρέχω σε άλλες πόλεις και χωριά με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα αποδώσουν όλα αυτά. Δεν μπορώ να έχω και το υφάκι σου απο πάνω...κάτσε να τα πείς σε κανέναν άλλο φίλο σου αυτά...
κ στο τέλος κάθεσαι και σκέφτεσαι...με αυτόν τον άνθρωπο έκανα εγώ τόσα χρόνια παρέα...αυτόν τον άνθρωπο είχα τόσα χρόνια να μπαινοβγαίνει στο σπίτι μου και στη ζωή μου, έναν άνθρωπο που όταν είναι πιο πάνω απο μένα και χωρίς να το αξίζει, το μόνο που έχει να κάνει είναι να με κοιτάξει ειρωνικά και ανταγωνιστικά....???
Δεν θέλω να μετανιώνω για τα χρόνια που πέρασα μαζί του... όπως κ να έχει !
Στην τελική όμως...άξιζε?

SINGLES...!

Σκατά!Σκατά!
Ξύπνησα με μια ψυχολογία σκατά. Φανερά επηρεασμένη απο το χθεσινό επεισόδιο singles που σαν κύριο θέμα είχε τα "Όνειρα", έπεσα κάποιες ώρες μετά, ανυποψίαστη να κοιμηθώ...
Κάπου εκεί μέσα στον γλυκό μου ύπνο έκανε και την εμφάνισή του, με πρωταγωνιστικό ρόλο, το ακατονόμαστο γαϊδούρι που βασανίζει μήνες τώρα το μυαλό μου και τις σκέψεις μου.
Όλη μέρα σκατά.
Ξύπνησα και ήταν σαν να τον είχα δίπλα μου...Όχι όπως θα ήθελα βέβαια, αλλά όπως ήταν τότε...
Με την ίδια σκατά ψυχολογία που είχα όταν ξυπνούσα επί 4 βράδια και έβλεπα την πλάτη του....τόσο κοντά μου...ούτε μια στιγμή δεν γύρησε προς την πλευρά μου!Όλο το βράδυ έτσι..
Εκατοστά χώριζαν τα κορμιά μας, χιλιόμετρα τις ψυχές μας...Έλλάδα-Αγγλία ένα πράγμα!
"Καληνύχτα"... γυρνούσε την πλάτη του και... άντε νάνι τώρα ναι..?
και ήταν 4 μέρες...4 βράδια πλήρους αδιαφορίας. Ποτέ ξανά!
Η μεγαλύτερη ίσως απόρριψη που έχω νιώσει...όχι απο γυναικείας πλευράς αναγκαστικά..(δε θίχτηκε κ τόσο το γυναικείο μου είναι!)
Απόρριψη για μένα σαν άνθρωπο. (Δεν περίμενα αυτόν να μου ανεβάσει την ψυχολογία...μου τη γάμησε όμως)...ούτε θέμα σχέσης είχε τεθεί ποτέ, με πλήρη και σιωπηλή συγκατάβαση κ απο τις δυο πλευρές (εννοείται)
Ήταν θέμα επικοινωνίας και το πόσο εύκολα, μπορεί να δεχτεί κανείς την απόρριψη. Δε σε γουστάρω κυρά μου. Όχι μόνο τα βράδια...και τη μέρα! Δε σε γουστάρω. Δε χαρηκα που σε είδα μετά απο ένα χρόνο. Δε θέλω να δω τι κανεις. Να τα πουμε ετσι απλά.Δεν θέλω να είμαι κ εγώ στις βόλτες σας επείδη 8α είσαι κ εσυ! Είμαι κολλημενος κ νομιζω πως έχεις έρ8ει εδω σαν γκόμενά μου. Δε χαίρομαι που μένεις σπίτι μου. ΔΕΝ περίμενα τη μέρα που θα έρθεις. Δεν χάρηκα όταν μου είπες πως βγάλατε εισητήρια να έρ8ετε. ΔΕΝ ήθελα να έρ8εις. Ξεκόλα! κ όλα αυτά να περικλείονται στη σύντομη, περιεκτική και με το τσιγκέλι βγαλμένη φράση.."Δεν μου βγαίνει...!"
κ μετά σιωπή...
Αγκαλιά?
Σιωπή...Καληνύχτα..!
Δεν του βγαίνει του κυρίου τι να κάνουμε. Να τον πυροβολήσουμε?
η σιωπή όμως παραμένει...
Όπως τότε...ο καθένας θα τραβήξει το δρόμο του... κ μετά εκείνη η σιωπή. ο ήχος των κυμάτων στα βράχια, ο ήλιος, ο αέρας, το κλάμα...κ η απόρριψη να περιμένει με ανυπομονησία να της ανοίξεις την πόρτα...εσύ να την κοιτάς σαν μαλάκας και να μην έχεις άλλη επιλογή απο το να τη δεχτείς...
Απόρριψη...δημιουργεί απωθυμένα...απωθυμένο... τον θεοποιείς...περνάει στη σφαίρα της φαντασιάς σου σαν το ιδανικό! Αυτό που θες κ δεν το έχεις..ή το θες επειδή δεν το έχεις!
Ξ Ε Κ Ο Λ Α
Σαν ένα κομμάτι σοκολάτας τυλιγμένο σε χαρτί. Η σοκολάτα ξεχειλίζει με μανία κ εσύ προσπαθείς κ πρέπει να την κρατήσεις μέσα γιατί δεν σου επιτρέπεται να την φας. Την κλείνεις καλά, την σφραγίζεις! Περνάς απο μπροστά της και άλλες φορές κολάς και σκέφτεσαι τι έχει μέσα και πόσο το θές...άλλες φορές την προσπερνάς με δήθεν αδιαφορία....ενώ άλλες την ξεχνάς κιόλας!
...κ μόνο που δεν μπορείς να την έχεις τη θες περισσότερο!
Μερικές φορές ανοίγει χωρίς να το θές...κι εσυ, έρμαιο της λιγούρας σου προσπαθείς να συγκρατηθείς!
(Κάπως έτσι νιώθω για το ακατονόμαστο γαϊδούρι...έρμαιο του κολλημέμου μου μυαλού..!)
Έτσι έγινε κ εχθές με το όνειρο...άνοιξε χωρίς να το θέλω...!

Ιστορίες νυχτερινής τρέλας...

Κυριακη απόγευμα...χαλαρή!
Δευτέρα πρωϊ...καθαρό μυαλό, καφές, γυμναστική (καλοκαίρι έρχεται..) και φύγαμε!!!
Το βράδυ είμαστε όλοι πιο ευάλωτοι...ενεργούμε διαφορετικά. Αφήνουμε τα πολλά πρέπει στην άκρη και κρατάμε τα απολύτως απαραίτητα..(πρέπει)
Έτσι την έχω πατήσει κ εγω πολλές φορές. Ήταν βράδυ, ημουν χαλαρή, είπα "στ αρχιδια μου" ( και ας μην εχω)...και το έκανα!
θέλω όλη μέρα να του στείλω ένα ρημάδι sms. Δεν το κάνω. Κρατιέμαι.
Κάνω άλλα πράγματα. Παίρνω τηλέφωνα, κάνω βόλτες, βλέπω τηλεόραση, κάνω οτιδήποτε μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή. Οτιδήποτε μπορεί να με αποτρέψει απο το μοιραίο λάθος..(περι λάθους πρόκειται αφού...!)
Μπα.
Απλά το καθυστερώ. Θα έρθει το βράδυ, θα μαλακώσω, οι άμυνες θα πέσουν, λιγο νυσταγμένη διάθεση...έλα μωρε στειλτο...και τι να λεει...στείλτο και ότι γίνει...σε πάιρνει αφου...και το στέλνω..!!!
ΜΜΜμμμμμμ νιώθω ήδη καλύτερα...μου εφυγε ένα βάρος. Καλά έκανα τελικά και το έστειλα!!
Ναι καλά. Αυτό ήταν τα 10 πρώτα λεπτά καλή μου. Γιατί αν δεν έχεις την τύχη να σου απαντήσει...τώρα αρχίζει το πανυγήρι!
Θα απαντήσει..?
Γιατί δεν απαντάει...?
Έκανα μαλακία..?
Όχι ρε καλά έκανα..στο κάτω κάτω και αυτός μου είχε στείλει ένα βράδυ και εγώ... (ο μαλάκας ) απάντησα (κατευθείαν) !!!
Ναί, αλλά αυτός γιατί δεν απαντάει τώρα?
Μήπως το παραέκανα?
Μήπως κοιμήθηκε?
Μήπως δεν έχει μονάδες? (αφου ξέρεις πως έχει συνδεση ηλιθια!)
Μήπως δεν έχει μπαταρία?
Κάτσε να του κάνω μια κλήση να δω...ΌΧΙΙ!!!!
(πάλι καλά έχεις αφήσει κάποια "πρέπει" ξύπνια που δεν σε αφήνουν να κάνεις και δεύτερο μοιραίο λάθος)
Έτσι λοιπόν μέσα σε έναν πανικό ερωτημάτων και αμφιβολιών να διαδέχονται την αρχική γαλήνη και ηρεμία...νιώθεις τα μάτια σου να κλείνουν....και κοιμάσαι.
Το επόμενο πρωϊ ξυπνάς πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Κοιτάς με αγωνία το κινητό σου, (δεν ξέρεις καν τι ώρα είναι) και τον υπνο διαδέχεται η απογοήτευση...
Συνειδητοποιείς τι έχει γίνει...
Έβαλες τον εγωισμό σου να καθήσει στην άκρη, έβαλες όλη σου την φαντασία να γράψεις ένα πρωτότυπο μηνυμα, το έστειλες και...πήρες τ αρχίδια σου....!
Ακόμα και στον ύπνο σου ξυπνούσες να δείς αν έχει απαντήσει. κ αυτός ο γαϊδαρος τίποτα..(έλα όμως που δεν είναι γαϊδαρος ο άνθρωπος και τζάμπα τον στολίζεις πρωϊνιάτικα)
Άπαπαπαπα τι έπαθα η γυναίκα! κ το είχα πεί. Θα κλείνω το κινητό μου τα βράδυα. Κάνω μαλακίες. Το ξέρω!
Η δικαιολογία ξαναέρχεται...
Δεν θα έχει ξυπνήσει ακόμα μωρέ...κάτσε να περιμένω να περάσει λίγο η ώρα!
Κ η ώρα περνάει. Η μέρα ξεκινάει κ εσυ κάνεις ότι θα έκανες, σαν να μη συμβαίνει τιποτα. Με τη μόνη διαφορά πως στην άκρη του μυαλού σου υπάρχει καρφωμένο το μήνυμα που δεν έχει έρθει ακόμα.
Το μόνο που έρχεται είναι το απόγευμα...το βράδυ..η επόμενη μέρα και πάει λέγοντας.
Θα μπορούσα να αναλύσω πολύ περισσότερο αυτή την ιστορία καθημερινής τρέλας. Θα σταματήσω καλύτερα εδώ..!
Το θέμα είναι πώς:

• Αφού δεν απαντάει, ΔΕΝ σε γουστάρει
• Όταν θές το δείχνεις. Σκέψου αντίστοιχα τον εαυτό σου όταν θες (καλή ώρα)
• Αν είναι να σε θέλει επειδή εσύ το τραβάς και το συνεχίζεις τότε...ΠΟΤΕ του να μην θελήσει!
• Σε θεωρεί δεδομένη (το έχασες το παιχνίδι)
• Δεν είναι έτοιμος να κάνει σχέση....μαλακίες...κ εσύ δεν ήσουν έτοιμη να κάνεις σχέση αλλά όταν τον γνώρισες έτριβες τα μάτια σου, τους έγραψες όλους στα παλιά σου τα παπούτσια και απο το πουθενά του έδωσες (την απόλυτη) προτεραιότητα!

Ηθικό δίδαγμα-> Μην ξεροσταλιάζεις για κάποιον που που αδιαφορεί για σένα.
Δυστυχώς με τους μαλάκες κολάμε γιατι δεν τους έχουμε. Γι αυτό και τους λέμε μαλάκες, ακατονόμαστους, γαιδούρια...
Γιατί αν τους είχαμε θα τους λέγαμε μωράκι μου, αγαπη μου, ερωτά μου, κουτσουνι μου (!), σε βαρέθηκα, θέλω να μείνω λίγο μόνη, θέλω να σκεφτώ το μέλλον μου, με πιέζεις και άλλα....

Φαύλος κύκλος είναι... αυτά που κάνεις εσύ γι αυτόν και σε γειώνει, τα κάνουν άλλοι για σένα...και τους γειώνεις...χωρίς να λές πως "είμαι μαλάκας, ακατονόμαστη, γαιδάρα". Απλά λες πως δεν τον γουστάρεις. Δεν σου βγαίνει!
Δεν θέλω να δώσω καποια ανόητη συμβουλη...ο καθένας μας ενεργεί όπως ο ίδιος αποφασίζει...απλά μην ξεχνιόμαστε....έχουμε και μια αξιοπρέπια!