Λίγες είναι οι σταθερές αξίες στη ζωή μας...λίγες αλλά καλές.
οι φίλοι μας είναι μια απο αυτές...
κ όταν τους βρούμε τους κρατάμε να μην τους χάσουμε...
Έρχονται στιγμές όμως που πρέπει να τους αποχαιρετήσεις...να πείς ένα αντίο, να κλάψεις, να αναπολήσεις, να νιώσεις την απουσία τους, να νιώθεις την πόλη άδεια χωρίς την παρουσία τους...
το καλό της υπόθεσης είναι όταν είσαι προετοιμασμένος γι αυτόν τον αποχωρισμό...ξέρεις πως θα έρθει, δεν ξέρεις όμως πότε θα είναι...
το έχεις ξαναζήσει το σκηνικό..μια νύχτα βροχερή και κρύα κάπου στο βαρδάρη στα κτέλ να περιμένεις να φωνάξουν απο τα μεγάφωνα την αναχώρηση του λεωφορείου. κ όταν μπαίνει μέσα στο λεωφορείο και αυτό απομακρύνεται, νιώθεις πως είσαι σε μια πόλη κενή.
τα ίδια παντελάκη μου, τα ίδια παντελή μου..
πονάει όμως ο παντελάκης ρε γαμωτό, πονάει..!
μετά συνειδητοποιείς πως περνάς μια περίοδο που όλοι φεύγουν. άλλοι φαντάροι, άλλοι αναπληρωτές σε νησιά. γιατί φεύγουν όλοι μου οι φίλοι..???
μένουν εδώ άλλοι εξίσου σημαντικοί και αυτό που σου μένει να κάνεις, είναι να κοιτάς για τα φτηνότερα αεροπορικά να πάς στα νησιά μέσα στο καταχείμωνο...και να εύχεσαι να είναι εκεί που ζούνε πλέον, καλά και να περνάνε καλά..!
κ εμείς εδώ θα συνεχίσουμε να ζούμε την όμορφη ζωή μας, πηγαίνοντας στα χωριά της ημαθίας κάθε μέρα, βγαίνοντας έξω και κάνοντας cocooning στο σπίτι..*